.

Brakuje mi kilku wspomnień do kolekcji. Czasem żałuje, że to nie był krok w prawo, czasem mam wrażenie, że powoli obraz się wybieli. Pamiętam wyraźnie, jeszcze, że w nocy jeździliśmy na rowerach. Ja zaraz za twoimi plecami, z rękami w górze, wdychając ciepłe powietrze o smaku morza. Pamiętam jak wiał wiatr na plaży, jak czarne fale obijały się o skały, jak miałam na sobie niebieską koszulkę. Pamiętam jak codziennie w sierpniu siadaliśmy we trójkę na nagrzanym tarasie i żegnaliśmy słońce, każdy na swój sposób. Ona podlewając kwiatki, ty naprawiałeś jakiś silnik, a ja modliłam się i dziękowałam za taką rodzinę. Pamiętam, też, wolność i przynależność, tam na samej górze wzniesienia. Pamiętam, mycie okien, i deszcz zaraz po. Pamiętam, naszą naiwną wiarę, że burza nas ominie, i potem chyba była pomidorówka twojej mamy. Pamiętam raz, jak głos ci się łamał kiedy opowiadałaś o trzeciej chyba w nocy o tym co cię boli, twoje smutne wielkie czarne oczy. Na świecie jest tyle dobrego, wartego zapamiętania. Pamiętam, te nasze wspólne ławki, ale na żadnej nie siedziałeś ze mną dwa razy. Może to i lepiej...